bu ülke halklarını ahmaklıkları beni ilgilendirmiyor artık. siyasi ve sosyolojik analizlerin canı cehenneme! yaşasın apolitik türkiyeliler!

en son ne zaman elime gazete aldım, hatırlamıyorum. televizyonu açmayalı bayağı olmuş, ekrandaki tozdan anlıyorum. sosyal medya denen curcunadan arkama bakmadan kaçıyorum.

her gördüğüm dosta bencilliğimi anlatıyorum. bencilliğin, kötü bir insan huyu olduğu tezini her mecliste çürütmeye çalışıyorum. makul toplumun yolunun bireycilikten geçtiğini söylediğimde, insanların gözünde kim bilir neler oluyorum.


her insanın içten içe bildiği lakin kendine dahi itiraf edemediği bencilliğini, ben her fırsatta haykırıyoum. sen bencilsin diyorum,ben bencilim. başkası mümkün değil diyorum. aksini söyleyen sahtekardır, başka bir şey değil.

sonra bu kelamların da beylik, boş laflar olduğuna karar veriyorum. susmayı seçiyorum. etrafa boş boş bakmayı. hiçbir şeyi umursamamayı.

demirkubuz abinin lafı düşüyor aklıma: "bu ülkeye ve bu hayata dair hiçbir şeyin, hiçbir zaman benim dilediğim gibi olmayacağını biliyor, artık bundan acı duymuyorum."

gerisi kılükal.